அம்முவாகிய நான்

நடிப்பு : பார்த்திபன், பாரதி, மகாதேவன்...

இயக்கம் : பத்மா மகன்

இசை : சபேஷ் - முரளி

ஒளிப்பதிவு : எம்.எஸ்.பிரபு


அம்முவாகிய நான்... ஆகஸ்ட் 31 ம் தேதியே தியேட்டர்களுக்கு வந்து விட்டாள். போய்ப் பார்க்கத்தான் சந்தர்ப்பமே வாய்க்கவில்லை. வந்த ஒரு வாரத்திலேயே 'அத்திப் பூத்தாற் போல ஒரு அபூர்வமான படம்' என்ற வாசகத்துடன் விளம்பரங்கள்! அத்தி பூத்தாலும் ஆலமரம் பூத்தாலும் இனி மொக்கைப்படம் பார்க்க தியேட்டருக்குப் போவதில்லையென சங்கல்பம் எடுத்திருந்ததால் சில நாட்கள் காத்திருக்க வேண்டியதாகி விட்டது.

போதாக்குறைக்கு தவறாமல் என் பதிவுகளுக்கு பின்னூட்டமிடும் 'புண்ணியவதி' இந்த படத்திற்கு மட்டும், 'படம் பார்த்தாலோ விமர்சனம் எழுதினாலோ குத்துவேன் கொல்லுவேன்' என்று கொலை மிரட்டல் விடுத்து வந்ததும் தாமதத்திற்கு ஒரு முக்கிய காரணம்!

என்றாலும் வெகுவாய் போரடித்த நாளொன்றில் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் துணிந்து கிளம்பிப் போய் படத்தைப் பார்த்தே விட்டேன்! ஏற்கனவே நாயகன், மூன்றாம் பிறை, மகாநதி போன்ற படங்களில் கமல் கோடிட்டுக் காட்டிய விஷயம் தான் என்றாலும் கற்பு, கண்ணகி, விபச்சாரி போன்ற வார்த்தைகளை தொட்டாலே தீப்பற்றிக் கொள்ளும் தமிழ்நாட்டில் இப்படி ஒரு விபரீதமான கதைக்களத்தில் படம் எடுக்க கொஞ்சம் அசாத்தியத் துணிச்சல் தேவை.

படம் முடிந்த பின்பும் கூட இது பார்த்திபன் இயக்கம் என்றே தான் நினைத்திருந்தேன். இயக்குனர் பெயர் பார்த்த பின்பு தான் 'யாரிந்த பத்மா மகன்' என்று யோசிக்கத் தோன்றியது.

படத்தின் துவக்கத்தில் இடி மின்னலுடன் கூடிய மழையிரவில் பிரசவக் காட்சியைப் பார்த்ததும் "அய்யோ மறுபடி மாட்டிக்கிட்டோம் போலிருக்கே" என்று அதிர்ச்சி வந்தது. (அது ஏன் தமிழ்ப்படங்களில் மட்டும் பிரசவ நேரங்களில் மழை பெய்கிறது?) இடி மின்னல்களுக்கிடையில் பெண் குழந்தை ஒன்றைப் பெற்றுவிட்டு தாய் இறந்து போய் விட தகப்பன் அதை ஒரு பாலியல் தொழிலாளியிடம் விற்றுவிட்டுப் போகிறான். அந்த வீட்டுச் சூழலை பார்த்தும் பழகியும் வளர்ந்து வரும் 'அம்மு' என்ற அப்பெண் பெரியவளானதும் விபச்சாரத்தை விரும்பி ஏற்றுக்கொள்பவளாய் இருக்கிறாள்.

எழுத்தாளர் கெளரிசங்கராய் பார்த்திபன். இந்திய இலக்கியக் கழகத்தின் விருது பெற்றுவிடும் லட்சியத்தோடு வித்தியாசமான கதைக்களம் தேடி விபச்சார விடுதிக்கு வரும் பார்த்திபன் தன் அறையை பொம்மைகளால் நிறைத்திருக்கும் அம்முவால் கவரப்பட்டு, அவளை தன் கதைக்கு மட்டுமின்றி வாழ்க்கைக்குமான கதாநாயகியாய் சுவீகரித்துக் கொள்கிறார்.

குடும்ப வாழ்க்கையில் நாட்டமில்லாத அம்மு படிப்படியாய் அதன் சுகங்களை, அர்த்தங்களை உணரத் தொடங்குகையில் இலக்கிய கழகத்தின் தலைவராய் வரும் வில்லன் மகாதேவன், விருதுக்கு விலையாக அவளின் உடலைக் கேட்க பார்த்திபனுக்கு நன்றி(?) செலுத்தும் விதமாய் நிபந்தனைக்கு சம்மதிக்கும் அம்மு வில்லன் தொட்டதும் திடீரென சீறி நிமிர்ந்து அவனை அடித்தே கொல்கிறாள்! (கொலையும் செய்வாள் பத்தினி?!) "பிரார்த்திப்பது என்பது எதையும் நோக்கியல்ல.. அன்பாய் இருப்பதே" என்று ஓஷோவின் வார்த்தைகளோடு முடித்திருக்கிறார்கள் படத்தை!

இது என்ன கதை? இதை ஏன் இவள் பாராட்டுகிறாள் என்று சிலர் நினைக்கக் கூடும். படத்தின் மிகப்பெரிய பலம் பார்த்திபன். 'அழகி' போல கண்ணியமான கதாபாத்திரம். 'கற்பு கன்னிமை கர்மம் எல்லாம் கண்டு கொள்ளாத' ஒருவனாய் வலம் வருகிறார். ஒரு விபச்சாரிக்கு 'வாழ்க்கை கொடுத்தவனாய்' இல்லாமல் அவளிடமிருந்து வாழ்க்கையைப் பெற்றவனாய் தன்னை வரித்துக் கொண்டிருப்பது அற்புதம்! மிகைப்படுத்தல் இல்லாமல் மென்மையாய் ஆழமாய் இழையும் காதல், அம்மு காணாமல் போகையில் வரும் தவிப்பு, அழுகை, பரிவு, கோபம், ஆக்ரோஷம் என படம் முழுக்க உணர்ச்சிகளால் நிறைத்(ந்)திருக்கிறார்.

அம்முவாய் அறிமுகமாகும் பாரதிக்கு ஆழமான கண்கள், நேர்த்தியான நாசி. என்றாலும் முகம் மனதில் பதியவில்லை. படம் முழுக்க தன்னை மையமாய்க் கொண்டிருப்பதால் பொறுப்புணர்ந்து நடித்திருக்கிறார். ஒரு விலைமகள் குடும்பப் பெண்ணாய் பரிணமித்த பின்பாய், கணவனின் முன்னால் செயற்கைத்தனங்களின்றி அவள் முகத்தில் தோன்றும் 'உண்மையான' நாணம் ஆச்சரியமாய் ரசிக்க வைக்கிறது! வெகு அழகாய் பிரதிபலித்திருக்கிறார். குடும்பம் என்ற கட்டுக்கோப்பான அமைப்பிற்கு சமூகம் வழங்கும் கெளரவத்தை அம்மு உணர்ந்து கொள்ளும் காட்சிகள் 'புதிய பாதையை' நினைவூட்டுகின்றன.

அம்மு, கெளரி என இணக்கமான பெயர்களும் அதிர்வில்லாத வசனங்களும் அமைதியாய் நகரும் காட்சிகளும் மனதிற்கு இதமாயிருக்கின்றன.

திருமணத்தின் போது எங்கோ திரும்பி வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் அம்முவின் மோவாயைப் பிடித்து தன் புறமாய்த் திருப்பி, தலையை தாழ்த்தி கழுத்தில் தாலி கட்டுவதிலும்,

கணவனும் மனைவியும் பரஸ்பரம் ஆரத்தி எடுத்துக் கொள்வதிலும்,

"இது என் அம்மு.. பேரு பொண்டாட்டி" என்று அறிமுகப்படுத்துவதிலும்

படுக்கையை அலங்கரித்து "இது மொத ராத்திரி.. நீ தனியா தூங்கப் போற முதல் ராத்திரி" என்று சொல்வதிலும்


பார்த்திபன் 'டச்' தெரிகிறது.


இசை சபேஷ் - முரளியாம். கல்யாணி, ஹரீஸ் ராகவேந்திராவின் குரலில் "உன்னைச் சரணடைந்தேன் மன்னவா" பாடல் மட்டும் மயக்கியெடுக்கிறது. இன்னும் சில நாட்களுக்கு பயணங்களில் கேட்கவும் அடிக்கடி முணுமுணுத்துக் கொள்ளவும் வசதியாய் இருக்குமென்று தோன்றியது.


கண்களுக்கு குளுமையாய் ஒளிப்பதிவு. பார்த்திபன் வீடு கொள்ளை அழகு!

மொத்தத்தில், சில இடங்களில் உறுத்தலாய் நிற்கும் கமர்ஷியல் சினிமாத்தனங்கள், முன்பே யூகிக்கும்படியான அழுத்தமில்லாத க்ளைமாக்ஸ் மற்றும் லாஜிக் குறைபாடுகளைத் தவிர்த்து விட்டு (அல்லது சகித்துக் கொண்டு) பார்த்தால் அம்முவாகிய நான் நன்றாகவே இருக்கிறாள்!!

என்றாலும் குழந்தைகள், வயோதிகர்கள், கர்ப்பிணீப் பெண்கள் மற்றும் இருதயம் பலஹீனமாவர்கள் இந்த படத்தை பார்க்க வேண்டாமென கேட்டுக் கொள்கிறேன்! (ஜி3 நீ இதுல எந்த கேட்டகிரி?)