நிறங்களற்ற மாலைப்பொழுதில்...

நடைபழகும் குழந்தையாய்

இருளின் விரல் பிடித்து

எனைச் சந்திக்க வந்தது

ஓர் மாலைப் பொழுது..

பகலின் கடுமைக்கு

மன்னிப்புக் கேட்பதான

சமாதான பாவனை

அதன் முகத்தில்...

துயர்மிகு கவிதையொன்று

எழுதப்படுவதற்கான

சாத்தியங்களையும்

உன் அருகாமையுணர்த்தும்

வெம்மை மிகுந்த

நினைவூட்டல்களையும்

ஒன்றாய்க் கொணர்ந்த

அப்பொழுதினை

வெறுமனே

வழியனுப்பி வைக்கிறேன்...

கோப்பைத் தேநீரும்

போலிப் புன்னகையுமாய்!